Erla

Du vesle fine erla,
som fyk so nøgd og glad
upp frå den grøne tuva
og kvitrar dine kvad.

Du ber so væn ein klædnad,
han reint som silke skin;
du er som sjølve våren,
so ljos og rein og fin.

Ja, du er skapt for våren
med himil blank og klår,
i dine kvad og songar
du um ein sumar spår.

Og når du sit på tuva
ell' kvitrar glad i sky,
eg alltid kviknar uppatt
og kjenner meg som ny.

              Olav Øygard